Henk heeft ongeveer 240 km gefietst in 4 dagen. Een fietstocht om volgende jaar te herhalen. En veel belangrijker, als sponsortocht heeft de fietstocht tal van donaties opgehaald van vrienden, collega's en trouwe donateurs. Met deze tocht 927 euro opgehaald.  Een duurzaam begin voor een project rondom verduurzaming en het verbeteren van de leefomstandigheden in Sloppenwijken. Dank allemaal!  

Zondag is een rustdag; niet in Kolkata. Ik vertrok keurig op tijd uitgezwaaid door Jaydeep en na een half uurtje stuitte ik op een marathon. Daarna volgende de vis en groente markt waar honderden motor rickshaws. ( hier ôtô’s genoemd). Het is vandaag heel vochtig maar de rijwind zorgt voor een aangenaam briesje. Na een dik uurtje fietsen wordt het wat minder stedelijk en zie ik rijstpaddies, visvijvers en landbouw. Vooral de aubergines (brindel) zien er mooi uit licht paars. Ik steek 2 x een spoor over. Gewoon je fiets over het spoor heen tillen midden in de stad. Als ik verder fiets komt er een oudere moslim man naast me fietsen die wat Engels vraagt. Hij is heel erg blij me te zien. In zijn dorp aangekomen vraagt hij om een selfie. Of ik meega naar zijn huis. Waarom niet. Ik ben al bijna in Canning en het is nog geen 12 uur. Hij heeft een naaiatelier waarin ongeveer 10 jongens werken. Ik krijg een rondleiding. Ze maken broeken. Zijn huis is achter het atelier. Bij hem thuis word ik voorgesteld aan de hele familie. 2 zonen, kleinzonen vrouw en schoondochters. De vrouwen zijn allemaal aan het koken. Dan ontmoet ik ook nog zijn vader. Een oud baasje die ook op de foto mag. Ik rijd door naar de chaos in Canning en op zoek naar een hotel. Een rustig gelegen hotel (naast het zwembad) is dicht. En via via bereik ik het enige hotel waarvan ik de reviews toevallig had gelezen. (1 ster: dont go there) ik vraag of mijn fiets binnen kan staan. Dat is te regelen. Room is 900Rs for 3 hours. Aha. Zo’n soort hotel. Voor 1500Rs mag ik 24 uur blijven. Het lijkt redelijk schoon. Was mezelf en mijnkleren en merk dat ik toch wel een beetje moe ben. Vooral vanwege de warmte. Na het middagslaapje zoek ik een fatsoenlijk restaurant op. Ergens waar je rustig kan zitten. Min of meer rustig dan.

Het is nog koel als ik mijn eerste km maak. De Sunderbans is het tropische Zeeland van India. (Of het Frankrijk van Parijs) Ik fiets over kleine weggetjes waar iedere familie een stukje grond heeft en deze bewerkt. Overal lopen kippen, geitjes, poesjes hier en daar een hond. Ook staan er af en toe koeien aan de rand van de weg. De akkerlandjes worden alle groente verbouwd en afgewisseld met natte gewassen zoals rijst. Er zijn ook altijd Visvijvers in de buurt die ook weer zorgen voor de irrigatie van de rijst en andere gewassen. Alle mannen vrouwen en kinderen zijn in de weer op de boerderij. Er wordt geveegd, geplant op het land gewerkt, gewassen, geïrrigeerd. Het is zo fijn om hier doorheen te fietsen. De mensen praten met elkaar. Poetsen hun tanden bij de waterpomp. Het gaat er rustig aan toe. Zou het niet veel beter zijn voor ons als mens, en voor de planeet als iedere familie zo zou leven. Ik vermoed weinig stresst een voorspelbaar leven en zeer zeker heel duurzaam. Elk takje wordt hergebruikt. Wat ontroert me het plattelands leven me. Of is de idylle een illusie. Eenmaal bij de rivier neem ik het eerste pontje. Nu met fiets de trappen of en de boot in. Gaat allemaal heel relaxt ondanks dat verlatende passagiers tegelijkertijd de boot verlaten als de nieuwe passagiers komen . Zo leuk die Indiërs. Een Indiase toerist zei me gisteren. ‘Indians are not efficient, but romantic’. In your country everything works efficient. Exact. Dat is onze zegen en ons probleem.